Traditiegetrouw ging ik ook deze keer naar een toneelvoorstelling voor het cultuurportfolio. Hoewel ik geen liefhebber ben van toneel, wist het toneelstuk ‘Kick’ mij wel te overtuigen. De eenvoud en de kwetsbaarheid maakte deze voorstelling zo aangrijpend.
Laat ons eerst beginnen bij het begin: een berichtje van Arno -onze medestudent- met zijn speelkalender voor het najaar van 2022. Het eerste toneelstuk moest ik helaas missen omwille van ziekte, maar misschien was dat wel een geluk bij een ongeluk. Nadien besloot ik namelijk naar ‘Kick’ te gaan kijken. Dit toneelstuk werd mede door Arno tot stand gebracht. Zijn schrijfveer, wat hoogstwaarschijnlijk de vorm aannam van een moderne balpen of een laptop, heeft een deel van dit stuk geschreven. Er zijn elementen die je kan koppelen aan de individu Arno, maar de scheidingslijn tussen fictie en non-fictie blijft wel duidelijk.
In het toneelstuk maak je kennis met Sam. Een jongen die op jonge leeftijd zijn vader verloor en zijn moeder als zondebok aanduidt. Hoewel zijn moeder er alles aan probeert te doen, slaagt ze er niet in om de band met haar zoon weer op te bouwen. Wanneer Sam ouder wordt, belandt hij in de val genaamd verslaving. Het toneelstuk biedt inzicht in de realiteit van een verslaafde en zijn omgeving. Er waren maar drie acteurs gedurende het hele stuk, waarvan eentje enkel een kort dialoog met Sam aanging. Daarnaast speelde Arno de rol van Sam en een andere vrouw nam twee rollen op zich: die van de moeder en de beste vriendin van Sam. Om tussen beide rollen te wisselen, werden haar lange haren gebruikt. Wanneer het haar loszat was ze de beste vriendin van Sam, wanneer het haar vastzat; ging het om de moeder. Beide acteurs wisten zich goed in te leven in hun rol. Hoewel het toneelstuk door niet-verslaafden geschreven – en uitgevoerd – werd, was het toch realistisch en op een respectvolle manier weergeven. Scènes waarin het druggebruik naar voren kwam, werden op een heel artistieke manier neergezet. Een combinatie tussen bloem (gebruikt als symbool voor drugs) en muziek zorgde voor eenvoud die de verbeelding aansprak. Dit was gedurende de hele voorstelling zo. Aan de hand van licht en muziek werd er ingespeeld op de emoties van de kijker.
Het werd alsmaar moeizamer om het droog te houden. Dit toneelstuk was erg krachtig en voerde je mee. Uiteindelijk ging de tijd snel voorbij en bleef je achter met een heel dubbel gevoel: het was mooi, maar ook zo pijnlijk op een manier. In ons gezelschap waren er meerdere traantjes te bespeuren. Je kan dus wel stellen dat het toneelstuk geslaagd was en zijn doel bereikt had.
Beste Anoeska
Ik ben heel blij dat je bent komen kijken. Je hebt het heel mooi verwoord: we probeerden inderdaad op een eenvoudige manier om te gaan met het thema. Ik wilde er namelijk geen karikatuur van maken. We wilden het zo authentiek mogelijk houden.
Ik ben blij dat iedereen positief op de voorstelling heeft gereageerd ook al was het een heel heftige voorstelling. De volgende keer zal ik je terug uitnodigen als ik speel. Ik vind het altijd heel fijn om voor bekenden te spelen.
Hieronder heb ik geprobeerd de trailer te uploaden. Ik weet niet of het is gelukt, maar als het is gelukt heb je tenminste iets van beeldmateriaal voor je blogbericht. 😉
Hartelijke groet
Arno