Volgens mij waren er vele studenten aan de lerarenopleiding die verlangende naar een artikel zoals dit. Een noodkreet naar de buitenwereld: begrijp ons alstublieft. Want eigenlijk lijkt niemand echt te begrijpen wat de opleiding van een student vraagt en soms willen we alleen maar wat begrip.
De lerarenopleiding is zwaar en ik denk dat elke medestudent dat kan beamen. We zien medestudenten als dominosteentjes afvallen, één na één verdwijnen er studenten. Als we kijken naar hoeveel mensen er uiteindelijk zullen afstuderen, dan weet je voldoende. Er zijn voldoende personen die aan de lerarenopleiding starten, maar hun passie voor het lesgeven verliezen door de harde opleiding. Hoofdzakelijk door de overdreven werklast die op de schouders van studenten wordt geplaatst. Iets wat ik dit academiejaar zelf heb mogen ondervinden. Tijdens de stageperiode ben je in werkelijkheid een parttime baan aan het uitvoeren waar vanuit de opleiding meer verwacht wordt qua voorbereiding dan in realiteit op de werkvloer. Om ondertussen nog meerdere taken te maken, veelal groepswerken waarbij niet elk groepslid even vlot mee wil. Zodat je uiteindelijk ook nog eens moet gaan reflecteren en zaken moet herwerken. Kortom: je bent langer bezig met werken dan de stagementoren die jou moeten begeleiden en van persoonlijke ontwikkeling is geen sprake.
Met een beetje pech valt de stage vlak voor de examens. Zodat je onvoorbereid en zonder blokperiode aan een examenmaand kan starten. Het rijkelijke studentenleven waar men vaak over spreekt, daar kan de leraar in opleiding enkel van dromen. Opdrachten maak je niet meer om te tonen wat je kan. Er is geen ruimte om het beste van jezelf te geven. Doe je dit wel, dan ben je met drie andere opdrachten te laat. Opdrachten worden gemaakt om punten te sprokkelen. De kwantiteit gaat boven de kwaliteit waardoor je als student veel leerkransen mist. Iets wat vele van ons moeten bekopen op stage. Ik heb aan het begin van de stageperiode in mei een balans opgemaakt. In één week zitten 168 uren. Ongeveer 140 daarvan heb ik gespendeerd aan school. Dan blijft er 28 uur over voor reistijd van en naar campus/stageschool, momenten om te eten, slapen, rustmomenten,… Kortom: ik sliep twee à drie uur per nacht en dan had ik nog geluk. Er zijn meer nachten geweest waarin ik opdrachten moest maken dan nachten waarin ik kon slapen. Op die manier begon ik aan een stageperiode, terwijl mijn lichaam op was. Ik had een slaaptekort, zat er zowel mentaal als fysiek onderdoor, maar ik moest blijven presteren. Dan krijg je opmerkingen van mentoren zoals: zoek een andere studie, je bent niet geschikt, je kan het niet,… Maar de kans om uitleg te geven en te schetsen in wat voor situatie je verkeert; die krijg je ook niet. Twee weken tandenbijten, het ene verwijt na het andere en de grond ingeboord worden. Om toch maar te voldoen aan alle deadlines, aan alle regeltjes.
Dat weegt door op het resultaat. De kwaliteit is minder. Je bent niet meer alert genoeg.
Fouten die je maakt, zou je op een helder moment nooit maken want je weet goed genoeg hoe het hoort te zijn. Maar je ziet het niet… Alles gaat automatisch en je blijft maar doorgaan. Elke dag opnieuw, keer op keer, hopen dat het eind juni is zodat je voor één keer nog eens kan slapen. De kwantiteit aan taken gaat voor de kwaliteit. Dat is hoe de lerarenopleiding steeds meer gaat aanvoelen en dan begrijp ik waarom medestudenten afhaken om willen van een burn-out, mentaal gebroken te zijn of hun passie verloren zijn.
Elke dag word je geconfronteerd met hoge verwachtingen vanuit een opleiding die op sommige momenten niet waar te maken zijn. Die hun persoonlijke leven niet moeten inleveren, om te kunnen doen wat ze graag willen doen. Ondertussen geven wij, studenten op de lerarenopleiding, alles van onszelf. Elke dag opnieuw. Willen wij heel graag lesgeven in alle vrijheden, naar onze waarden en normen, met onze eigen persoonlijkheid. Maar zitten wij vast in een box ‘moetjes’ vanuit de opleiding, mentoren die hun eigen willetje doordrijven of anders een slechte beoordeling geven en worden wij afgestraft voor het zogenaamde ‘gebrek’ aan passie. Terwijl wij ons elke dag erdoorheen slepen met maar één doel voor ogen: ooit onszelf kunnen ontplooien binnen het beroep dat wij zo graag willen uitoefenen.
Misschien moet Weyts de lerarenopleiding eens hervormen zodat mensen met een passie voor de klas terechtkomen. Zonder dat ze halverwege moeten afhakken door de keuze: ik of het onderwijs. In plaats van lachwekkende reclames de lucht in te gooien en oneerlijke oplossingen aan te reiken zoals het aannemen van onbevoegden.
Titel: ‘Gewoon goed lesgeven lijkt een bijzaak geworden in de lerarenopleiding’
Geschreven door: anonieme lezersbrief
Datum: 17 mei 2022
Bronvermelding: Lezersbrief. (2022, 17 mei). ‘Gewoon goed lesgeven lijkt een bijzaak geworden in de lerarenopleiding’. Humo. https://www.humo.be/meningen/gewoon-goed-lesgeven-lijkt-een-bijzaak-geworden-in-de-lerarenopleiding~b6b352c1/
Comments